" ... the light of the future doesn't cease for even an instant to wound us: it is here to brand us in all our daily deeds with anxiety even in the confidence that gives us life..." John Berger - The Red Tenda of Bologna Life is all about the paths. Mostly the paths are here as long as we can see them. But sometimes if we can try to escape our current reality and seek for something new. Not with curiosity, not for finding, not for a purpose. Just wondering around and observing the situation we're in. Road trips are like growing up they are both a big transition. The risks that we took, sometimes the anxiety that we feel, trying to understand what is worth, finding your place in the society. Intense colours, the light that catches us for no particular reason, maybe in a pit-stop. The reality can creep back in if we start to notice the time, whenever we feel hopeless, meaningless. The mankind built solid things for making things get easier but the obligation of being useful for the community causes we figure out our self-worth with gorundless fears. Everyting is changing so fast around us, except our inner self. I hope this little exhibition will create a little impact in viewers inner selves. These photos are a part of a trip I took with my inner self, and some lights that guide me.

Material 2: cats in here have an attitude problem, felines can be very territorial. I am an observational learner like you sweetheart, I am not gonna get in there.

Material 3: everyday is the copy of the other day and the dogs have 2 different names in here.

Material 4: when I am returning home, I always found a gift from my beloved.

Material 5: they are walking around as a group, almost like a gang but in a much more cuter way.

Material 6: Lemon (also known as Pamir) is the last member of the group, she is actually neighbour's dog, she lives in the upper building.

Material 7: Çakıl's (also known as Karaburun) human buddy is unknown. Someone cut her ears when she was little. I guess now she is the most beloved dog in the town.

Material 8: Paşa is the first dog I've met when I moved in this house, he is the most modest dog in here, he always gets what he can get and bring a little gift the other day.

Material 9: Çakıl and Paşa trying to convince me to stay in the garden. They are not comfortable with the outsiders.

Material 10: Thanks for the photo, strangers...

Material 11: Last meal of today has been served.

Material 12: They are the ones who are not so lucky like townie dogs because there are not so much people in the sea side anymore.

Material 13: Nice to meet you, We will see each other the next day... And after that.

kaçmaya çalışır gibi içeriye sızan güneş gelip boyalarımın üzerine düşüveriyor, kaydetmeye çalışıyorum her zamankinden daha güzel geliyor gözüme belki de bir kaç saat sonra batacağını bildiğimden

Eğitmenin Yorumu / Comment of Instructor

Aa turp dedim. Tek turp kullanan sensin sanırım. Bunu ilk başka dedirtmek de önemli birşey. İlk karenin ışığı çok iyi, ben yatay ve turpu daha yakından görebileceğimiz yatay bir kare tercih ederdim. Ama tercih meselesi. Gölgeni kullanmak iyi fikir. Ama eğer bir seri yapıyorsan tek bir fikir üzerinden gitmeli ve bunu çeşitlendirmelisin. Yani hepsinde gölgen kareye dahil olmalıydı. Ya da gölgeni tek bir karede kullanmalıydın sadece. Bir de soru: İkinci fotoğrafta turbu elinin gölgesiyle ilişkilendirmek nasıl olurdu sence? İlk fotoğrafına ve diğerlerine bir de şu gözle tekrar bak: İlk fotoğrafına insanın bakma isteği, diğerlerinde daha zayıf. Nedeni kullandığın (ışık, bölge, kompozisyon vb) unsurların fotoğrafı kuvvetli bir kare haline getirmesi. Her kare için bu fotoğraf nasıl kuvvetli bir fotoğraf olabilir diye düşünmeli çeken her zaman.

Dubioza Kolektiv:

Berlin 2018’de çektiğim bir fotoğraf. Fotoğrafın siyah beyaz oluşu ve kontrastını arttırmış olmam sebebiyle, şehrin kadraja girmiş olan kısmını ışıklarla anlatılıyor gibi. Şarkıdaki daimi alt nota ile üstüne bindirilen giderek hızlanan diğer enstrümanlar hem şehrin akan trafiğine hem de daima orada duran mağazaların, trafik lambalarının sabit ışığına benziyor. Fotoğrafın ve şarkının zaman algısı aynı karmaşa içinde.

Andre Rieu:

Fotoğrafları Doğanbey Köy ve Eski Foça’da çektim. Hepsi 2017. Amaçlı çıkılan bir yürüyüşün bir kayboluşa varması gibi. Bu mekansal kayboluşun içsel bir arayışa dönüşümü. Bir tek başınalık hali fakat düşüncelerle çoğalış.

Pharrel Williams:

Fotoğrafı 2020’de Alice Müzikal’i backstage’inde çektim. Renk cümbüşü ve başkalarıyla dolu, her an her şey mümkünmüş gibi bir coşku hissiyatı. Fotoğrafın bir gösterinin arka planından çekilmiş olması şarkıyı dinlerkenki kendi hissiyatımla örtüşüyor, bir yapaylık halinden kısa süreli alınan bir keyif. Tek bir döneme ait olan, bir geçici coşku hali.

Eğitmenin Yorumu / Comment of Instructor

Tüm metninleri fotoğraflarla birlikte bakıldığında çok kavramsal bir okuma sunuyor izleyiciye. Fotoğrafları metinden kopardığında ise biraz havada kalıyorlar. Nedeni fotoğrafları müziklerle eşleştirirken fotoğraflarda görüneni değil, fotoğraf çekme anını, o andaki duygu ve anılarını kullanman. Oysa senin yaşadığını bize göstermezsen bilemeyiz. Örnek vermek gerekirse; No Escahe parçası için seçtiğin fotoğraf altı metninde şehrin akan trafiğinden bahsediyorsun. Göz hareket, hız ve karmaşa arıyor fotoğrafta. Oysa bunu göremiyoruz. Belki öyle bir an fotoğrafın çekildiği an ama kontrastın fazlalığından bunu görmek imkansız.