Dubioza Kolektiv:

Berlin 2018’de çektiğim bir fotoğraf. Fotoğrafın siyah beyaz oluşu ve kontrastını arttırmış olmam sebebiyle, şehrin kadraja girmiş olan kısmını ışıklarla anlatılıyor gibi. Şarkıdaki daimi alt nota ile üstüne bindirilen giderek hızlanan diğer enstrümanlar hem şehrin akan trafiğine hem de daima orada duran mağazaların, trafik lambalarının sabit ışığına benziyor. Fotoğrafın ve şarkının zaman algısı aynı karmaşa içinde.

Andre Rieu:

Fotoğrafları Doğanbey Köy ve Eski Foça’da çektim. Hepsi 2017. Amaçlı çıkılan bir yürüyüşün bir kayboluşa varması gibi. Bu mekansal kayboluşun içsel bir arayışa dönüşümü. Bir tek başınalık hali fakat düşüncelerle çoğalış.

Pharrel Williams:

Fotoğrafı 2020’de Alice Müzikal’i backstage’inde çektim. Renk cümbüşü ve başkalarıyla dolu, her an her şey mümkünmüş gibi bir coşku hissiyatı. Fotoğrafın bir gösterinin arka planından çekilmiş olması şarkıyı dinlerkenki kendi hissiyatımla örtüşüyor, bir yapaylık halinden kısa süreli alınan bir keyif. Tek bir döneme ait olan, bir geçici coşku hali.

Eğitmenin Yorumu / Comment of Instructor

Tüm metninleri fotoğraflarla birlikte bakıldığında çok kavramsal bir okuma sunuyor izleyiciye. Fotoğrafları metinden kopardığında ise biraz havada kalıyorlar. Nedeni fotoğrafları müziklerle eşleştirirken fotoğraflarda görüneni değil, fotoğraf çekme anını, o andaki duygu ve anılarını kullanman. Oysa senin yaşadığını bize göstermezsen bilemeyiz. Örnek vermek gerekirse; No Escahe parçası için seçtiğin fotoğraf altı metninde şehrin akan trafiğinden bahsediyorsun. Göz hareket, hız ve karmaşa arıyor fotoğrafta. Oysa bunu göremiyoruz. Belki öyle bir an fotoğrafın çekildiği an ama kontrastın fazlalığından bunu görmek imkansız.