Eğitmenin Yorumu / Comment of Instructor

Parçaların genel ifadesi yerine akışıyla ilgili detaylara girmen ilginç ve kayda değer. Yazdıkların bu anlamda doğru ifadeler olarak öne çıkıyor. Tek eksiğin yazdıklarından bazılarının fotoğraflarda görülemiyor olması. Belki insan o fotoğrafa bakınca ve yazdığını birlikte okuyunca durumu hayal edebiliyor. Ama ya metin olmasaydı ve biz izleyiciye “bu fotoğrafı anlat” deseydik, senin metinlerine benzer ifadeler ortaya çıkar mıydı?

Yukarıdaki yorumum iki fotoğrafın için geçerli: Bekleyiş ve Karmaşa. Bekleyiş’te bir Şehir Hatları vapuru ve martıları görüyoruz. Ama vapur gelmiyor, tam tersi gidiyor. Metinde bahsettiğin insanlar onu bekliyor olamazlar. Üstelik insanlar da fotoğrafta yok. Yazdıklarını fotoğrafla örtüştürebiliyoruz, çünkü İstanbul bilgisiyle hareket ediyoruz. Ama İstanbul’u, vapurları, iskeleleri vb bilmeyen biri bunları söylemezdi.

Karmaşa’da ise düz ve yuvarlak formda demirler ifadesini kullanabilmek için bunları daha fazla görmek gerekirdi. Gerçi eğer bunu bir açık kompozisyon olarak değerlendirirsek, göz bunu tamamlıyor diyebiliriz. Yani Bekleyiş’e göre fotoğraf ve metin birbirine bir parça daha yakın.

Sonuç olarak; fotoğraf çekme anı ile gösterme anı arasındaki en temel fark şu: Çekme anında fotoğrafçının o karenin öncesinde, esnasında ve sonrasında yaşadıkları ve o anki duyguları var. Yani o anın fotoğrafı aslında bir filmin içinden alınmış tek bir kare. Oysa gösterim anında sadece bir andan bahsederiz. Bu ya fotoğrafçının anlatmak istediğidir ya da izleyicinin yorumuna bıraktığıdır.