Korona günleri başladıktan sonra dersimizin hem konusunu hem de yapılış şeklini değiştirmiştim. Ana hedefimiz yine fotoğraflarla hikaye anlatmaktı ama bu hedef doğrultusunda yürüdüğümüz yol daha dar ve kısıtlamalar doluydu. Bu zorlayıcı durumu aşabilmek adına ön tarafta eğlenmenizi ve günlük rutinleriniz arasına yeni bir aktiviteyi katarken, arka tarafta gizli ajandamı hayata geçirmeliydim. Bu gizli ajanda, hayatınızın her anında olan fotoğrafı (sosyal medya, reklamlar vs) bir anlatım disipline dönüştürmek, bunu yaparken de temelde proje yapma adımlarını deneyimleyerek öğrenmenizi sağlamaktı. Temel felsefem olan “birlikte öğrenme” ve “deneyimleyerek öğrenme” uzaktan öğrenim koşullarında da geçerli. İşin sizler açısından tek zor tarafı teknik öğrenme için ek okumalarla yapmak zorunda olmanız. Bunun için sitenin kitaplık bölümünde dökümanlar var. Bu dökümanlar başka okumalar yapmak isterseniz, ne tip okumalar yapabileceğinizi de gösteriyor. Ek bir çaba gösterenler (hem ders içinde hem de genel olarak) daha ileri gideceklerdir. Ben ise sorularınıza her zaman açığım.
Gizli ajandaya yeniden gelecek olursak; ilk çalışmamız fotoğrafta anlatımın nasıl yapılabileceği ile ilgiliydi. Fotoğrafta duygu gibi soyut bir kavramla daha somut olan teknik anlatımın bir araya nasıl getirildiğine baktık. İkinci çalışma olan “bir meyvenin fotoğraflanması” aynı konunun farklı bakış açılarıyla farklı anlatılabileceği ve konuya yaklaşım üzerineydi. Burada denediğiniz teknikler de (ışık kullanımı, kompozisyon vb) teknik öğrenmeyi bir parça ileri taşıdı. Bu iki çalışma sizi bir sonraki aşama olan bir hikaye anlatmaya götürdü. Daha bütünsel bir bakış ve her açıdan tutarlılık (konu, ışık kullanımı, akış vb) gerektiren bir çalışma yaptık.
Tanıştığımıza Memnun Oldum Fotoğraf Projesi
Bu çalışmayla ilgili yaptığınız ve benim aşağıda yazdığım yorumlar sondan bir önceki çalışmamız olan “Tanıştığımıza Memnun Oldum” foto röportaj projesini daha iyi yönetmenizi sağlayacak. Artık tüm fotoğrafları size ait olan bir proje var önünüzde. Koyduğum 10-15 arası fotoğraf, siyah beyaz çekim, ev ahalisi ve içinden birinin anlatılması gibi kısıtlar ise aslında sizlere kolaylık sağlayacak yönlendirmeler. Bu projeden beklediğim yüzeysel karelerden daha derine inen fotoğraflara ulaşmanız. Bunun için dersler sekmesinde 1 Mayıs tarihinde yazmış olduğum açıklamaları tekrar tekrar okuyun ve kitaplık bölümündeki linklere bakın, örnek işlere göz atın. Önce düşünün, düşünün ve yine düşünün. Sonra programlayın ve projeye başlayın. Bu yazının tarihi itibarıyla bir haftalık teslim süresini düşünürsek aslında bu ön aşamayı çoktan geçmiş olmanız gerekiyor.
Proje Yapmak
Konusu ve mecrası ne olursa olsun bir çalışmayı projelendirmek ya da bir proje yapmak aşağı yukarı aynı aşamaları içerir. Aynı soruları sorar ama disiplin, konu ve mecraya göre farklı cevaplar alırsınız. Sorulara örnek vermek gerekirse: Ne yapmam isteniyor, hedefim ne? Elimdeki malzeme ne? Nasıl bir malzeme kullanmak istiyorum? Buna ulaşabilir miyim? Zamanlama nasıl? Kısıtlarım neler? Hangi aşamalardan geçmeliyim? Revize noktaları/anları nasıl olmalı? Sunumun nasıl olmalı ve en etkili şekilde nasıl anlatmalıyım? Anlatımımda eksik var mı?
Korona Sürecinde Evde Bir Sıradan Bir Gün
“Korona Sürecinde Evde Bir Sıradan Bir Gün” olarak isimlendirebileceğimiz (bu isim çalışmanın gidişatı ile kendi kendine belirlendi aslında) foto hikaye ile ilgili yorumlarım pek çoğunuzun yaptığı yorumlarla benzerlikler taşıyor. Ortak bir fikrin olması, işi karşınıza alıp baktığınızda çoğunuz sonuçta ortaya çıkanın doğrularını ve eksiklerini görebildiğiniz gösteriyor. Esas soru, projenin içindeyken bunları görebildiniz mi ve uygulama geçirebildiniz mi?
Öncelikle; gönül rahatlığıyla yazabilirim ki fotoğraflarınızın hemen hepsi belli bir çizginin üzerinde. İçinde bulunduğunuz koşulları da düşününce (kısıtlı mekanlar ve hareket imkanı, psikoloji, rutin yaşam döngüsü, cep telefonu gibi fotoğrafa hakimiyeti azaltan bir araç kullanmak, ilk foto hikaye girişiminizin olması, zaman kısıtı, bir öncekine bağlanan bir fotoğraf çekme zorunluluğu) gayet iyi bir iş çıkardınız. Gelelim ama kısmına… Aşağıda yazdıklarım bu “ama”ları ve bir sonraki çalışamayı daha iyi yapabilmenizi sağlayacak ipuçlarını içeriyor.
İpuçları
Çalışmanın en göze çarpan kısmı çekilen fotoğrafların çoğunun hikaye örgüsünü arka planda bırakan daha çok kompozisyon ve estetik kaygısı güden kareler olması. Bunun iki nedeni olan bir deformasyondan kaynaklandığı düşünüyorum. İlki instagram kullanmak. Still Life fotoğraf yaklaşımı ve estetiğinin nedeni bu. Özenle yerleştirilmiş eşyalar, tepeden bakış açısı, temiz kareler… Bu kareler kendi içlerinde çok düzgünler. Bir reklam projesinde alıp kullanabilir, bir stok sitesinden satın alabilirdim. Ancak gerçek değillermiş hissi uyandırıyorlar. Bu da izleyiciye duygunun aktarılmasını azaltıyor. Oysa mesela Şule’nin fotoğrafı teknik olarak diğerleri kadar ön plana çıkmasa da daha fazla bir günün kesiti gibi duruyor. Daha samimi bir his uyandırıyor. İkinci deformasyon mesleki. Mesleğinizin getirdiği düzgün yerleştirme isteği gözünüzü bu yönde eğitmiş. Bir yandan mimari disiplin içinde projeler üretirken, öte taraftan daha “kirli” işler ortaya çıkarmaya çalışmak zor elbette. Kendimden örnek vereyim. Belgesel ve kavramsal fotoğraf projeleri yanında stok sitelerine de fotoğraf üretiyorum. Stok siteleri için ürettiğim fotoğraflar diğerleri için olanların tersine çok temiz, kompozisyon kurallarına sert biçimde uyan, kadrajın milimetre bile oynamadığı, netliğin ön planda olduğu işler. Bu tip fotoğraflar çekerken birden flu, geniş açı deformasyonlarının yer aldığı, kirli bir estetiğe sahip fotoğraflara geçmek zor oluyor.
Biriniz “fotoğrafların çoğunun heyecanlandırmadığını” yazmış. Çok doğru. Heyecan için şaşırmamız gerek. Şaşırmak içinse beklenmeyen, görmeye alışık olmadığımız ve aklımıza gelmeyenle karşılaşmamız gerekir.
Çok temiz fotoğraflar çekilmiş olmasına rağmen belli bir duygunun tam yaratılamamış olmasının nedenleri arasına en başta yine hikaye örgüsünün zayıflığı geliyor. Nedeni de kolaya kaçmanız biraz. İlk aklınıza geleni ya da en kolay ulaşabildiğinizi çekmişsiniz sanki. Konuya yaklaşmamışsınız, farklı açılardan bakmamışsınız, hatta aynı konuyla ilgili pek çok kare çekip içlerinden seçim yapmamışsınız. Konuyu bütünsel olarak ele alıp projelendirmemişsiniz. Elbette sınırlı hareket imkanınızı ve neredeyse hepinizin günlük rutininin benzer olduğu gerçeğini göz ardı etmemek gerek. Bazılarınızın yazdığı gibi ortaya çıkan benzer fotoğraflar ve konu kısır döngüsü durumu korona günlerinin de gerçeği.
Tekrar eden fotoğrafları, bütünü oluşturmada yaşanan zorluğu ve araya serinin bir parçası değilmiş gibi giren mekan ilişkisinden kopuk ya da daha içsel durumu anlatan fotoğrafları nasıl engelleyebilirdiniz? Ya da işin içine olumlu bir biçimde nasıl katabilirdiniz? Öncelikle, bir günü anlatmak gibi bir derdimiz yoktu. Konuyu daha derinlikli bir noktaya taşıyabilirdiniz. Mesela hiç bunaldım fotoğrafı yok çektikleriniz arasında. Baktığımızda yaşanan sıkıntıyı bize de geçiren. Ruhumuzu daraltan bir fotoğraftan bahsediyorum. Ya da delirme fotoğrafı. Pek çoğumuzun evde delirme halinde olduğunu, sosyal medyada paylaşmasak da saçma aksiyonlar içinde olduğumuzu biliyoruz. Belki kuşların olduğu fotoğraf bir sıkılma, dışarıya özlem fotoğrafı olabilirdi. Eğer hikayenin bağlamından kopmamış olsaydı. Sude’nin yorumunda bu fotoğrafla ilgili yazdıklarını okuyun. Bir fotoğraf serisinde mutlaka olması gereken kareler vardır. Anlattığınız konunun nerede olduğunu gösterirsiniz. Örneğin “annem evimizde” ise konu, annenizi genel planla evin içinde göstermelisiniz önce ki biz olay nerede geçiyor anlayalım. Sonra annenizi tanımamız gerekir ki bu da yakın çekimlerle olur. Vücut şeklini, saçınını nasıl taradığını vb görmeliyiz. Ellerini çok kullanan biriyse konuşurken, bunu arar gözlerimiz fotoğraflarda. Artık ellerinin detayını gösterdiğinizde yerine oturtabiliriz o fotoğrafı. Anlatımınızdaki eksikliklerden biri de bu detayların olmaması. Bir de, istisnalar dışında yaşam izinin azlığı.
Teknik için çok fazla birşeyler yazmak doğru değil. Zira anlatımınız güçlendiğinde izleyici teknik eksikleriniz göz ardı edecektir. Sadece bazılarınızın biraz daha özen göstermesini istiyorum. Çekim aşamasında olmasa bile edit aşamasında. Daha doğrusu bir edit aşaması olması gerekiyor. En azından bir oto kontrast yapılmalı. Cep telefonu çekimleri var olan koşullar içinde eleştirebileceğim bir durum değil. Ancak sizi kısıtladığını ve geliştirmediğini belirtmek isterim.
Sonuç Olarak
Yazdıklarımın hepsi hepiniz için geçerli değil elbette. Ama hepinizin üzerine alınması gereken kısımları var. Ek okumalar yapar, örneklere bakar ve yazdıklarımı dikkate alırsanız önümüzdeki hafta teslim edeceğiniz çalışma çok daha kuvvetli olacaktır. Geriye tek bir proje kalacak. Bir nevi final projesi. Onu da haftaya açıklayacağım.
Up to The Present
After the corona days started, I changed the subject and the way of teaching of Arch443. Our main goal was to tell stories with photographs, but the path we walked towards was more narrow and full of restrictions. In order to overcome this challenging situation, while I was having fun at the front and adding a new activity to your daily routines, I should have implemented my secret agenda at the back. This secret agenda was to turn the photograph which is in every moment of your life (social media, ads, etc) into a narrative discipline and let you learn by experiencing the project steps. My core philosophy, “learning together” and “learning by own experience” is also valid in distance learning conditions. The only difficulty for you is that you have to do it with additional readings for technical learning. For this, there are documents in the library section of the site. These documents also show you what kind of readings you can do if you want read another documents. Students who make an additional effort will go further. I am always here for your questions.
If we come back to the secret agenda; our first work was about how the expression can be done in the photo. In the photo, we looked at how the technical expression, which is more concrete with an abstract concept like emotion, is brought together. The second study, "Photographing a fruit” was about the differently expression of the same subject with different perspectives and approach. The techniques you tried here (light usage, composition, etc.) also carried technical learning a bit further. These two studies made you to the next step: tell a story. So, we have done a work that requires a more holistic view and consistency from every angle (subject, light usage, flow etc.).
Nice to Meet You Photo Project
The comments you made about this work and the comments I wrote below will enable you to better manage the photo interview project, “Nice to Meet You", which is our penultimate work. Now you have a project with all the photos will taken by yourself. The constraints such as the 10-15 photos, black and white shots, telling a story of the people of the house or one of them will actually provide convenience to you. What I expect from this project is more deeper photo expression. To do this, read the comments I wrote on May 1 at website again and look at the links in the library section, check out the sample works. Think first, think and think again. Then program it and start the project. If you consider the delivery time of one week as of the date of this article, you should have already passed this preliminary stage.
Making a Project
Regardless of its subject and medium, designing a project involves more or less the same steps. You ask the same questions, but you get different answers according to discipline, subject and media. To give an example to the questions: What am I asked to do? What is my goal? What material do I have? What material do I want to use? Can I achieve this? How's the schedule? What are my constraints? Which stages should I go through? How should the revised points / moments be? How should my presentation be and how should I describe it in the most effective way? Is there any missing in my expression?
An Ordinary Day At Home In The Corona Times
My comments on the photo story, which we can name as “An Ordinary Day at Home in the Corona Times” (actually, this name was determined by the course of the study), are similar to the comments made by many of you. Having a common idea shows that when you look at the project, many of you can see the truths and shortcomings of the result. The real question is, were you able to see them and implement them while you do the project? Firstly; I can write with peace of mind that almost all of your photos are above a certain level. When we think about the conditions you are in (limited spaces and mobility, psychology, routine life cycle, using a tool that reduces photo control such as a mobile phone, having a first photo story attempt, time constraint, having to take a photo connected to the previous one), I can say you did a very good job. Let's come to the part “but”... What I wrote below includes these "buts" and tips to make your next study better.
Tips
The most obvious part of the work is that most of the photographs are photos with more composition and aesthetic anxiety that leave the story in the background.This is caused by a deformation that has two reason. The first is to use Instagram. This is the reason for the Still Life photography approach and aesthetics. Carefully placed items, top view, clean photos… These photos are very regular in themselves. I could buy and use that in an advertising project and buy that from a stock site. However, they create a feeling that they are not real. This reduces the transfer of emotion to the audience. Whereas, for example, the photograph of Şule does not come technically to the fore as much as the others, but it seems like a cross section of a day. The feeling is more intimate. The second deformation is professional. The proper placement request brought by your profession has trained your eyes in this direction. On the one hand, while producing projects in architectural discipline, on the other hand, it is difficult to try to create more “dirty” works. Let me give an example from myself. In addition to documentary and conceptual photography projects, I also produce photographs on stock sites. The photos I produce for stock sites are very clean, strictly complying with the rules of composition, the frame does not even play millimeters, and clarity is at the forefront. After taking this type of photographs, it is difficult to switch to photographs with blurred, wide-angle deformations and dirty aesthetics.
One of you wrote that "most of the photos are not excited". That's right. We need to be surprised for the excitement. To be surprised, we have to encounter unexpected, not accustomed to seeing, and unconceived. One of you wrote that "most of the photos are not excited". That's right. We need to be surprised for the excitement. To be surprised, we have to encounter unexpected, not accustomed to seeing, and unimaginable. One of the reasons for not being able to create a certain emotion even though very clean photographs were taken is the weakness of the storyline. The reason is to choose easy way. You’ve taken the first one that you think or the easiest to reach. You have not approached the subject, you have not looked at it from different angles, you have not even shot many frames on the same subject and made a choice from them. You did not consider the project as a holistic project. Of course, nobody can't not ignore your limited mobility and the fact that almost all of you have a similar daily routine. Similar photos and the vicious circle of the subject, as some of you wrote, are also the truth of the corona days.
How could you prevent repeating photographs, the difficulty in forming the whole, and the photographs that are detached from the space relationship that intervenes as if they were not part of the series, or that describe the more mental state? Or how could you add this photos positively to the work? First of all, we had no problem telling a day. You could move the subject to a deeper point. For example, there are no photographs that I have overwhelmed. When we look at it, it also narrowing our soul. Or a madness photo. We know that many of us are in the madness at home and that we are in nonsense actions even if we do not share them on social media. Maybe the photo with the birds would be a boring, longing for the outside. If it weren't broken from the context of the story. Read what Sude wrote in her comment about this photo. There are frames that must be in a series of photographs: You show where the subject you are telling is. For example, if the subject is "my mother is at home", you should show your mother in the house with the general plan. So, let's understand where the event ibook place. Then we need to get to know your mother, which happens with more closer frames. We have to see her body shape, how she combs her hair, etc. If she is using their hands a lot, our eyes will look in the photos while talking. Now, when you show the details of your hands, we can snap that photo into place. One of the shortcomings in your expression is the lack of these details. Also, with few exceptions, the trail of life.
It is not right to write too much for your photograph technique. Because when your narrative gets stronger, your audience will ignore your technical deficiencies. I just want some of you to be more attentive. Even if he/she is not at the shooting stage, he/she is at the editing stage. More precisely, it has to be an edit phase. At least automatic contrast should be made. I can’t criticize Mobile phone shots under the existing conditions. However, I would like to state that it restricts you and does not improve you.
As a Result
Of course, not everything I wrote is valid for all of you. But there are parts for every of you. If you take additional readings, look at the examples and take into account what I have written, the work next week will be much stronger. And as the last one, there will be a final project which I explain next week.
10 NİSAN YORUM/COMMENT
Şu Ana Kadar
Korona günleri başladıktan sonra dersimizin hem konusunu hem de yapılış şeklini değiştirmiştim. Ana hedefimiz yine fotoğraflarla hikaye anlatmaktı ama bu hedef doğrultusunda yürüdüğümüz yol daha dar ve kısıtlamalar doluydu. Bu zorlayıcı durumu aşabilmek adına ön tarafta eğlenmenizi ve günlük rutinleriniz arasına yeni bir aktiviteyi katarken, arka tarafta gizli ajandamı
hayata geçirmeliydim. Bu gizli ajanda, hayatınızın her anında olan fotoğrafı (sosyal medya, reklamlar vs) bir anlatım disipline dönüştürmek, bunu yaparken de temelde proje yapma adımlarını deneyimleyerek öğrenmenizi sağlamaktı. Temel felsefem olan “birlikte öğrenme” ve “deneyimleyerek öğrenme” uzaktan öğrenim koşullarında da geçerli. İşin sizler açısından tek zor tarafı teknik öğrenme için ek okumalarla yapmak zorunda olmanız. Bunun için sitenin kitaplık bölümünde dökümanlar var. Bu dökümanlar başka okumalar yapmak isterseniz, ne tip okumalar yapabileceğinizi de gösteriyor. Ek bir çaba gösterenler (hem ders içinde hem de genel olarak) daha ileri gideceklerdir. Ben ise sorularınıza her zaman açığım.
Gizli ajandaya yeniden gelecek olursak; ilk çalışmamız fotoğrafta anlatımın nasıl yapılabileceği ile ilgiliydi. Fotoğrafta duygu gibi soyut bir kavramla daha somut olan teknik anlatımın bir araya nasıl getirildiğine baktık. İkinci çalışma olan “bir meyvenin fotoğraflanması” aynı konunun farklı bakış açılarıyla farklı anlatılabileceği ve konuya yaklaşım üzerineydi. Burada denediğiniz teknikler de (ışık kullanımı, kompozisyon vb) teknik öğrenmeyi bir parça ileri taşıdı. Bu iki çalışma sizi bir sonraki aşama olan bir hikaye anlatmaya götürdü. Daha bütünsel bir bakış ve her açıdan tutarlılık (konu, ışık kullanımı, akış vb) gerektiren bir çalışma yaptık.
Tanıştığımıza Memnun Oldum Fotoğraf Projesi
Bu çalışmayla ilgili yaptığınız ve benim aşağıda yazdığım yorumlar sondan bir önceki çalışmamız olan “Tanıştığımıza Memnun Oldum” foto röportaj projesini daha iyi yönetmenizi sağlayacak. Artık tüm fotoğrafları size ait olan bir proje var önünüzde. Koyduğum 10-15 arası fotoğraf, siyah beyaz çekim, ev ahalisi ve içinden birinin anlatılması gibi kısıtlar ise aslında sizlere kolaylık sağlayacak yönlendirmeler. Bu projeden beklediğim yüzeysel karelerden daha derine inen fotoğraflara ulaşmanız. Bunun için dersler sekmesinde 1 Mayıs tarihinde yazmış olduğum açıklamaları tekrar tekrar okuyun ve kitaplık bölümündeki linklere bakın, örnek işlere göz atın. Önce düşünün, düşünün ve yine düşünün. Sonra programlayın ve projeye başlayın. Bu yazının tarihi itibarıyla bir haftalık teslim süresini düşünürsek aslında bu ön aşamayı çoktan geçmiş olmanız gerekiyor.
Proje Yapmak
Konusu ve mecrası ne olursa olsun bir çalışmayı projelendirmek ya da bir proje yapmak aşağı yukarı aynı aşamaları içerir. Aynı soruları sorar ama disiplin, konu ve mecraya göre farklı cevaplar alırsınız. Sorulara örnek vermek gerekirse: Ne yapmam isteniyor, hedefim ne? Elimdeki malzeme ne? Nasıl bir malzeme kullanmak istiyorum? Buna ulaşabilir miyim? Zamanlama nasıl? Kısıtlarım neler? Hangi aşamalardan geçmeliyim? Revize noktaları/anları nasıl olmalı? Sunumun nasıl olmalı ve en etkili şekilde nasıl anlatmalıyım? Anlatımımda eksik var mı?
Korona Sürecinde Evde Bir Sıradan Bir Gün
“Korona Sürecinde Evde Bir Sıradan Bir Gün” olarak isimlendirebileceğimiz (bu isim çalışmanın gidişatı ile kendi kendine belirlendi aslında) foto hikaye ile ilgili yorumlarım pek çoğunuzun yaptığı yorumlarla benzerlikler taşıyor. Ortak bir fikrin olması, işi karşınıza alıp baktığınızda çoğunuz sonuçta ortaya çıkanın doğrularını ve eksiklerini görebildiğiniz gösteriyor. Esas soru, projenin içindeyken bunları görebildiniz mi ve uygulama geçirebildiniz mi?
Öncelikle; gönül rahatlığıyla yazabilirim ki fotoğraflarınızın hemen hepsi belli bir çizginin üzerinde. İçinde bulunduğunuz koşulları da düşününce (kısıtlı mekanlar ve hareket imkanı, psikoloji, rutin yaşam döngüsü, cep telefonu gibi fotoğrafa hakimiyeti azaltan bir araç kullanmak, ilk foto hikaye girişiminizin olması, zaman kısıtı, bir öncekine bağlanan bir fotoğraf çekme zorunluluğu) gayet iyi bir iş çıkardınız. Gelelim ama kısmına… Aşağıda yazdıklarım bu “ama”ları ve bir sonraki çalışamayı daha iyi yapabilmenizi sağlayacak ipuçlarını içeriyor.
İpuçları
Çalışmanın en göze çarpan kısmı çekilen fotoğrafların çoğunun hikaye örgüsünü arka planda bırakan daha çok kompozisyon ve estetik kaygısı güden kareler olması. Bunun iki nedeni olan bir deformasyondan kaynaklandığı düşünüyorum. İlki instagram kullanmak. Still Life fotoğraf yaklaşımı ve estetiğinin nedeni bu. Özenle yerleştirilmiş eşyalar, tepeden bakış açısı, temiz kareler… Bu kareler kendi içlerinde çok düzgünler. Bir reklam projesinde alıp kullanabilir, bir stok sitesinden satın alabilirdim. Ancak gerçek değillermiş hissi uyandırıyorlar. Bu da izleyiciye duygunun aktarılmasını azaltıyor. Oysa mesela Şule’nin fotoğrafı teknik olarak diğerleri kadar ön plana çıkmasa da daha fazla bir günün kesiti gibi duruyor. Daha samimi bir his uyandırıyor. İkinci deformasyon mesleki. Mesleğinizin getirdiği düzgün yerleştirme isteği gözünüzü bu yönde eğitmiş. Bir yandan mimari disiplin içinde projeler üretirken, öte taraftan daha “kirli” işler ortaya çıkarmaya çalışmak zor elbette. Kendimden örnek vereyim. Belgesel ve kavramsal fotoğraf projeleri yanında stok sitelerine de fotoğraf üretiyorum. Stok siteleri için ürettiğim fotoğraflar diğerleri için olanların tersine çok temiz, kompozisyon kurallarına sert biçimde uyan, kadrajın milimetre bile oynamadığı, netliğin ön planda olduğu işler. Bu tip fotoğraflar çekerken birden flu, geniş açı deformasyonlarının yer aldığı, kirli bir estetiğe sahip fotoğraflara geçmek zor oluyor.
Biriniz “fotoğrafların çoğunun heyecanlandırmadığını” yazmış. Çok doğru. Heyecan için şaşırmamız gerek. Şaşırmak içinse beklenmeyen, görmeye alışık olmadığımız ve aklımıza gelmeyenle karşılaşmamız gerekir.
Çok temiz fotoğraflar çekilmiş olmasına rağmen belli bir duygunun tam yaratılamamış olmasının nedenleri arasına en başta yine hikaye örgüsünün zayıflığı geliyor. Nedeni de kolaya kaçmanız biraz. İlk aklınıza geleni ya da en kolay ulaşabildiğinizi çekmişsiniz sanki. Konuya yaklaşmamışsınız, farklı açılardan bakmamışsınız, hatta aynı konuyla ilgili pek çok kare çekip içlerinden seçim yapmamışsınız. Konuyu bütünsel olarak ele alıp projelendirmemişsiniz. Elbette sınırlı hareket imkanınızı ve neredeyse hepinizin günlük rutininin benzer olduğu gerçeğini göz ardı etmemek gerek. Bazılarınızın yazdığı gibi ortaya çıkan benzer fotoğraflar ve konu kısır döngüsü durumu korona günlerinin de gerçeği.
Tekrar eden fotoğrafları, bütünü oluşturmada yaşanan zorluğu ve araya serinin bir parçası değilmiş gibi giren mekan ilişkisinden kopuk ya da daha içsel durumu anlatan fotoğrafları nasıl engelleyebilirdiniz? Ya da işin içine olumlu bir biçimde nasıl katabilirdiniz? Öncelikle, bir günü anlatmak gibi bir derdimiz yoktu. Konuyu daha derinlikli bir noktaya taşıyabilirdiniz. Mesela hiç bunaldım fotoğrafı yok çektikleriniz arasında. Baktığımızda yaşanan sıkıntıyı bize de geçiren. Ruhumuzu daraltan bir fotoğraftan bahsediyorum. Ya da delirme fotoğrafı. Pek çoğumuzun evde delirme halinde olduğunu, sosyal medyada paylaşmasak da saçma aksiyonlar içinde olduğumuzu biliyoruz. Belki kuşların olduğu fotoğraf bir sıkılma, dışarıya özlem fotoğrafı olabilirdi. Eğer hikayenin bağlamından kopmamış olsaydı. Sude’nin yorumunda bu fotoğrafla ilgili yazdıklarını okuyun. Bir fotoğraf serisinde mutlaka olması gereken kareler vardır. Anlattığınız konunun nerede olduğunu gösterirsiniz. Örneğin “annem evimizde” ise konu, annenizi genel planla evin içinde göstermelisiniz önce ki biz olay nerede geçiyor anlayalım. Sonra annenizi tanımamız gerekir ki bu da yakın çekimlerle olur. Vücut şeklini, saçınını nasıl taradığını vb görmeliyiz. Ellerini çok kullanan biriyse konuşurken, bunu arar gözlerimiz fotoğraflarda. Artık ellerinin detayını gösterdiğinizde yerine oturtabiliriz o fotoğrafı. Anlatımınızdaki eksikliklerden biri de bu detayların olmaması. Bir de, istisnalar dışında yaşam izinin azlığı.
Teknik için çok fazla birşeyler yazmak doğru değil. Zira anlatımınız güçlendiğinde izleyici teknik eksikleriniz göz ardı edecektir. Sadece bazılarınızın biraz daha özen göstermesini istiyorum. Çekim aşamasında olmasa bile edit aşamasında. Daha doğrusu bir edit aşaması olması gerekiyor. En azından bir oto kontrast yapılmalı. Cep telefonu çekimleri var olan koşullar içinde eleştirebileceğim bir durum değil. Ancak sizi kısıtladığını ve geliştirmediğini belirtmek isterim.
Sonuç Olarak
Yazdıklarımın hepsi hepiniz için geçerli değil elbette. Ama hepinizin üzerine alınması gereken kısımları var. Ek okumalar yapar, örneklere bakar ve yazdıklarımı dikkate alırsanız önümüzdeki hafta teslim edeceğiniz çalışma çok daha kuvvetli olacaktır. Geriye tek bir proje kalacak. Bir nevi final projesi. Onu da haftaya açıklayacağım.
Up to The Present
After the corona days started, I changed the subject and the way of teaching of Arch443. Our main goal was to tell stories with photographs, but the path we walked towards was more narrow and full of restrictions. In order to overcome this challenging situation, while I was having fun at the front and adding a new activity to your daily routines, I should have implemented my secret agenda
at the back. This secret agenda was to turn the photograph which is in every moment of your life (social media, ads, etc) into a narrative discipline and let you learn by experiencing the project steps. My core philosophy, “learning together” and “learning by own experience” is also valid in distance learning conditions. The only difficulty for you is that you have to do it with additional readings for technical learning. For this, there are documents in the library section of the site. These documents also show you what kind of readings you can do if you want read another documents. Students who make an additional effort will go further. I am always here for your questions.
If we come back to the secret agenda; our first work was about how the expression can be done in the photo. In the photo, we looked at how the technical expression, which is more concrete with an abstract concept like emotion, is brought together. The second study, "Photographing a fruit” was about the differently expression of the same subject with different perspectives and approach. The techniques you tried here (light usage, composition, etc.) also carried technical learning a bit further. These two studies made you to the next step: tell a story. So, we have done a work that requires a more holistic view and consistency from every angle (subject, light usage, flow etc.).
Nice to Meet You Photo Project
The comments you made about this work and the comments I wrote below will enable you to better manage the photo interview project, “Nice to Meet You", which is our penultimate work. Now you have a project with all the photos will taken by yourself. The constraints such as the 10-15 photos, black and white shots, telling a story of the people of the house or one of them will actually provide convenience to you. What I expect from this project is more deeper photo expression. To do this, read the comments I wrote on May 1 at website again and look at the links in the library section, check out the sample works. Think first, think and think again. Then program it and start the project. If you consider the delivery time of one week as of the date of this article, you should have already passed this preliminary stage.
Making a Project
Regardless of its subject and medium, designing a project involves more or less the same steps. You ask the same questions, but you get different answers according to discipline, subject and media. To give an example to the questions: What am I asked to do? What is my goal? What material do I have? What material do I want to use? Can I achieve this? How's the schedule? What are my constraints? Which stages should I go through? How should the revised points / moments be? How should my presentation be and how should I describe it in the most effective way? Is there any missing in my expression?
An Ordinary Day At Home In The Corona Times
My comments on the photo story, which we can name as “An Ordinary Day at Home in the Corona Times” (actually, this name was determined by the course of the study), are similar to the comments made by many of you. Having a common idea shows that when you look at the project, many of you can see the truths and shortcomings of the result. The real question is, were you able to see them and implement them while you do the project? Firstly; I can write with peace of mind that almost all of your photos are above a certain level. When we think about the conditions you are in (limited spaces and mobility, psychology, routine life cycle, using a tool that reduces photo control such as a mobile phone, having a first photo story attempt, time constraint, having to take a photo connected to the previous one), I can say you did a very good job. Let's come to the part “but”... What I wrote below includes these "buts" and tips to make your next study better.
Tips
The most obvious part of the work is that most of the photographs are photos with more composition and aesthetic anxiety that leave the story in the background.This is caused by a deformation that has two reason. The first is to use Instagram. This is the reason for the Still Life photography approach and aesthetics. Carefully placed items, top view, clean photos… These photos are very regular in themselves. I could buy and use that in an advertising project and buy that from a stock site. However, they create a feeling that they are not real. This reduces the transfer of emotion to the audience. Whereas, for example, the photograph of Şule does not come technically to the fore as much as the others, but it seems like a cross section of a day. The feeling is more intimate. The second deformation is professional. The proper placement request brought by your profession has trained your eyes in this direction. On the one hand, while producing projects in architectural discipline, on the other hand, it is difficult to try to create more “dirty” works. Let me give an example from myself. In addition to documentary and conceptual photography projects, I also produce photographs on stock sites. The photos I produce for stock sites are very clean, strictly complying with the rules of composition, the frame does not even play millimeters, and clarity is at the forefront. After taking this type of photographs, it is difficult to switch to photographs with blurred, wide-angle deformations and dirty aesthetics.
One of you wrote that "most of the photos are not excited". That's right. We need to be surprised for the excitement. To be surprised, we have to encounter unexpected, not accustomed to seeing, and unconceived. One of you wrote that "most of the photos are not excited". That's right. We need to be surprised for the excitement. To be surprised, we have to encounter unexpected, not accustomed to seeing, and unimaginable. One of the reasons for not being able to create a certain emotion even though very clean photographs were taken is the weakness of the storyline. The reason is to choose easy way. You’ve taken the first one that you think or the easiest to reach. You have not approached the subject, you have not looked at it from different angles, you have not even shot many frames on the same subject and made a choice from them. You did not consider the project as a holistic project. Of course, nobody can't not ignore your limited mobility and the fact that almost all of you have a similar daily routine. Similar photos and the vicious circle of the subject, as some of you wrote, are also the truth of the corona days.
How could you prevent repeating photographs, the difficulty in forming the whole, and the photographs that are detached from the space relationship that intervenes as if they were not part of the series, or that describe the more mental state? Or how could you add this photos positively to the work? First of all, we had no problem telling a day. You could move the subject to a deeper point. For example, there are no photographs that I have overwhelmed. When we look at it, it also narrowing our soul. Or a madness photo. We know that many of us are in the madness at home and that we are in nonsense actions even if we do not share them on social media. Maybe the photo with the birds would be a boring, longing for the outside. If it weren't broken from the context of the story. Read what Sude wrote in her comment about this photo. There are frames that must be in a series of photographs: You show where the subject you are telling is. For example, if the subject is "my mother is at home", you should show your mother in the house with the general plan. So, let's understand where the event ibook place. Then we need to get to know your mother, which happens with more closer frames. We have to see her body shape, how she combs her hair, etc. If she is using their hands a lot, our eyes will look in the photos while talking. Now, when you show the details of your hands, we can snap that photo into place. One of the shortcomings in your expression is the lack of these details. Also, with few exceptions, the trail of life.
It is not right to write too much for your photograph technique. Because when your narrative gets stronger, your audience will ignore your technical deficiencies. I just want some of you to be more attentive. Even if he/she is not at the shooting stage, he/she is at the editing stage. More precisely, it has to be an edit phase. At least automatic contrast should be made. I can’t criticize Mobile phone shots under the existing conditions. However, I would like to state that it restricts you and does not improve you.
As a Result
Of course, not everything I wrote is valid for all of you. But there are parts for every of you. If you take additional readings, look at the examples and take into account what I have written, the work next week will be much stronger. And as the last one, there will be a final project which I explain next week.